O przewodnikach.

O przewodnikach różnie gadają:

Historię w jednym paluszku mają,

I miasto znają jak nikt na świecie,

Najwięcej mówią w całym powiecie...

Może i prawda, że gadatliwi,

To wszak zarobek im umożliwi.

Za to już w domu nie rzekną słowa,

Choćby prosiła druga połowa:

„Powiedz kochanie, jak minął dzionek,

Jesteś zmęczony, nie jak skowronek.

Przecież masz pracę taką przyjemną...

Chodź i pogadaj tu troszkę ze mną.”

Ta! Przyjdź pogadaj; czy przez dzień cały,

Struny głosowe się opieprzały?

I ręce bolą mnie od gadania,

Takie my mamy trudne zadania.

Chcę rzec, to czego jeszcze nie wiecie:

To najcierpliwsi ludzie na świecie.

Przychodzą wcześniej minut trzydzieści,

To się niektórym w głowach nie mieści.

Jak to? Tak wcześnie? Powariowali!

A jak się spóźnisz, świat się zawali?

Lecz oni swoje – lepiej poczekać,

Tu śpiewa ptaszek, tam płynie rzeka...

Gdzie ta cierpliwość? Spytać ktoś może.

Piszę odpowiedź, szybko, w pokorze.

Kiedy wycieczka czasem się spóźnia,

Tym się przewodnik zawsze wyróżnia,

Że czeka zawsze bardzo cierpliwie,

Całkiem spokojnie i nie zgryźliwie.

Dopiero, gdy dwie miną godziny,

Mogą powrócić do swej rodziny.

Więc uszanujcie nas przewodników

Mamy wszak zmartwień także bez liku,

A jednak zawsze dla Was z uśmiechem,

Jesteśmy dawnej historii echem.