Zmorą każdego opiekuna wycieczki szkolnej jest
liczenie, czy wszyscy uczestnicy znaleźli się w autokarze, po postojach po
zwiedzaniu i innych punktach programu. Jako, że zawsze byłem (podobnie jak J.I.
Kraszewski) słaby z matematyki, zawsze przerzucam ten ciężar na nauczycielki,
lub opiekunki. Inaczej rzecz się ma kiedy jedziemy z dorosłymi. No przecież
żaden z pilotów nie będzie robił „obciachu” i liczył, było, nie było dorosłych
ludzi.
Zawsze pytamy czy wszyscy już dotarli i czy
wszyscy są w autokarze. Jednak wśród pilotów wycieczek opowiadane jest takie
oto zdarzenie:
Jeden z naszych kolegów otrzymał zlecenie na
wycieczkę z grupą emerytów z rodzinami. Czyli wiele par małżeńskich znalazło
się w jednym autokarze, na jednym wyjeździe. Wszystko przebiegało bez
specjalnych kłopotów, do czasu zwiedzania jednego z miast na trasie wycieczki.
Po powrocie wszyscy zajmują swoje miejsca. Następuje chwilka ciszy i pilot
przez mikrofon pyta standardowo:
- „Proszę zobaczyć czy nikomu, nikogo nie
brakuje”
Chodziło oczywiście o współpasażerów podróży,
czyli przeważnie małżonkę, lub małżonka.
Cisza, jak po śmierci organisty w kościele. Pilot
zatem uznał, że wszyscy są i dał polecenie wyjazdu.
Minęło jakieś sto kilometrów, kiedy do pilota
podszedł starszy pan i zakomunikował pilotowi:
- „Proszę pana, nie ma w autokarze mojej żony”.
- „Przecież pytałem czy nikogo, nikomu nie
brakuje” - rzuca zdenerwowany pilot.
- „Wie pan, mnie jej tam nie brakuje, ale tak
naprawdę to jej nie ma.” – ripostuje pasażer.
Od momentu usłyszenia owej anegdoty, nigdy nie
zadaję tak nieszczęśliwego pytania, przy „sprawdzaniu listy obecności”
